Κατεχόμενα ταξίδια

N. Lygeros

Βάνια: Είδες τον άγιο;
Κάτια: Τον τυφλό; Χρόνος. Ναι, βέβαια. Χρόνος. Εκείνος όμως...
Βάνια: Τον φίλησε ο δάσκαλος.
Κάτια: Πάνω στις πληγές του;
Βάνια: Μόνο εκεί.
Κάτια: Αυτός ήταν ο λόγος;
Βάνια: Ο μοναδικός.
Κάτια: Ξέρεις, πρέπει να σου ομολογήσω ότι έκλαψα.
Βάνια: Κι εγώ.
Κάτια: Συγγνώμη που δεν τόλμησα.
Βάνια: Μα τόλμησες.
Κάτια: Μάθαμε να κλαίμε μαζί.
Βάνια: Ανήκει στα δώρα των ταξιδιών.
Κάτια: Και οι κρήνες έκλαιγαν μαζί...
Βάνια: Για να ξεδιψάσουν οι άνθρωποι.
Κάτια: Θα πρέπει να περιμένουμε τους ανθρώπους;
Βάνια: Όχι, θα τους βρίσκουμε εμείς.
Κάτια: Μα, πώς;
Βάνια: Με τον δάσκαλο.
Κάτια: Μα οι άλλοι βλέπουν μόνο το τέρας.
Βάνια: Καλύτερα. Χρόνος. Έτσι θα τους βρίσκουμε πιο εύκολα.
Κάτια: Ο δείκτης...
Βάνια: και το χάδι.
Κάτια: Ο δρόμος...
Βάνια: και το δένδρο.
Κάτια: Τα κατεχόμενα ταξίδια.
Βάνια: Και τα κλειστά βιβλία.
Κάτια: Είδες πώς κοιτούσε τα δένδρα;
Βάνια: Σαν να έβλεπε βιβλία...
Κάτια: Διάβαζε τα λόγια του χρόνου.
Βάνια: Άκουγε τα πάθη του φόνου.
Κάτια: Εννοείς στο μοναστήρι;
Βάνια: Έκλεψε τις εικόνες του πόνου.
Κάτια: Έπρεπε να τις φέρει στο φως.
Βάνια: Και τώρα;
Κάτια: Με το φως στο μέτωπο, βαδίζει ανάμεσα στις σκιές.
Βάνια: Τις είδες;
Κάτια: Μας περίμεναν.
Βάνια: Μα γιατί;
Κάτια: Ήξεραν για τον ερχομό του αγνώστου.