2016. június 16., csütörtök
2016. április 30., szombat
2016. március 5., szombat
2016. február 26., péntek
https://www.youtube.com/watch?v=gYIXnhTkuLw
http://www.lygeros.org/articles?n=358...
Μελοποίηση: Σπύρος Ζαμπέλης
Σκίτσο (Ν. Λυγερός) - Danseuse de Rodin.
http://www.lygeros.org/view.php?numbe...
Ν. Λυγερός - Κάθετος έρωτας http://www.lygeros.org/articles?n=3588&l=gr Μελοποίηση: Σπύρος Ζαμπέλης Σκίτσο (Ν. Λυγερός) - Danseuse de Rodin. http://www.…
youtube.com
Published on Feb 26, 2016
Ν. Λυγερός - Κάθετος έρωταςhttp://www.lygeros.org/articles?n=358...
Μελοποίηση: Σπύρος Ζαμπέλης
Σκίτσο (Ν. Λυγερός) - Danseuse de Rodin.
http://www.lygeros.org/view.php?numbe...
Κάθετος έρωτας
Ν. Λυγερός
Δεν ξέρεις πότε αρχίζει ο έρωτας.
Με ποια κίνηση, με ποια σιωπή. Ένα αναμμένο κερί, ένα κομμάτι μουσικής. Δεν ξέρεις πότε γίνεται. Ξέρεις όμως πότε έγινε. Θαρρείς πως ο έρωτας δεν είναι του παρόντος. Ανήκει μόνο στο παρελθόν και στο μέλλον. Είναι και αυτός κομμάτι της ανθρωπότητας. Κομμάτι που πληγώνει η κοινωνία αλλά που δεν το αγγίζει. Έτσι και το κομμάτι χορού έγινε κάθετος έρωτας. Έτσι νιώθεις πως η στιγμή είναι κομμάτι αθανασίας. Δεν υπάρχουν πια κορμιά. Μόνο σώμα. Ταλάντωση. Συντονισμός. Το πάθος γίνεται πόθος. Δεν υπάρχουν πια χάδια. Δεν υπάρχουν πια επιφάνειες. Μόνο αγάπη. Μόνο βάθος. Δεν λατρεύεις. Ζεις. Διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Εκείνη τη στιγμή, ο κόσμος είναι ένας. Δίχως αρχή, δίχως τέλος. Μετέωρος. Έτσι είναι ο κάθετος έρωτας. Μια σπάνια συνάντηση του βάθους με το μετέωρο. |
2016. február 9., kedd
Κάτω από την παχιά σκιά
Ν. Λυγερός
Κάτω από την παχιά σκιά
ενός ρεμπέτικου καπέλου
πίναμε ζεστή ρετσίνα
για να θυμηθούμε
όλα τα παλιά που ζήσαμε
δίχως να ξεχάσουμε
καμιά λεπτομέρεια
γιατί είμαστε τσακάλια
που δεν φοβούνται
κανένα από τα σκυλιά
γιατί ζούμε
κάθε μέρα μας
σαν να ήταν
η τελευταία
αφού είμαστε
απαγορευμένοι
από την κοινωνία
και καταδικασμένοι
εις θάνατο
από τότε που γεννηθήκαμε
σε μια γειτονιά
που ζούσε
μέσα στα Αρχαία
ενός πολιτισμού
που δεν ξεχάσαμε.
ενός ρεμπέτικου καπέλου
πίναμε ζεστή ρετσίνα
για να θυμηθούμε
όλα τα παλιά που ζήσαμε
δίχως να ξεχάσουμε
καμιά λεπτομέρεια
γιατί είμαστε τσακάλια
που δεν φοβούνται
κανένα από τα σκυλιά
γιατί ζούμε
κάθε μέρα μας
σαν να ήταν
η τελευταία
αφού είμαστε
απαγορευμένοι
από την κοινωνία
και καταδικασμένοι
εις θάνατο
από τότε που γεννηθήκαμε
σε μια γειτονιά
που ζούσε
μέσα στα Αρχαία
ενός πολιτισμού
που δεν ξεχάσαμε.
Η σκιά της μάχης
Ήξερες ήδη
για την ήττα
δεν είχες ελπίδες
ούτε καν ψεύτικες.
Το τέλος ήταν στην αρχή.
Όλο το θέμα σου
ήταν η ομορφιά της ήττας.
Κανείς από τους δικούς σου
δεν θα έφευγε ζωντανός.
Οι επόμενοι νεκροί
ήταν δίπλα σου
δεν περίμεναν την αλήθεια
είπαμε την ήξεραν ήδη
μόνο η ομορφιά αργούσε.
Μα όταν είδες
την σκιά της μάχης
κράτησες
τις Θερμοπύλες.
Ν. Λυγερός
Ήξερες ήδη
για την ήττα
δεν είχες ελπίδες
ούτε καν ψεύτικες.
Το τέλος ήταν στην αρχή.
Όλο το θέμα σου
ήταν η ομορφιά της ήττας.
Κανείς από τους δικούς σου
δεν θα έφευγε ζωντανός.
Οι επόμενοι νεκροί
ήταν δίπλα σου
δεν περίμεναν την αλήθεια
είπαμε την ήξεραν ήδη
μόνο η ομορφιά αργούσε.
Μα όταν είδες
την σκιά της μάχης
κράτησες
τις Θερμοπύλες.
Οι εργάτες της σκιάς
Ποιος μπορεί να φανταστεί το βάρος του πέπλου
Που καλύπτει την ιστορία της γενοκτονίας;
Ποιος μπορεί να καταλάβει πόσο ζυγίζει το φως
που καλύπτει τα θύματα της βαρβαρότητας;
Οι εργάτες της σκιάς παραμένουν άγνωστοι
Όπως οι στρατιώτες των μεγάλων πολέμων.
Ωστόσο, είναι αυτοί που, κάθε μέρα,
Αγωνίζονται για να σχίσουν το πέπλο
Και να φέρουν το φως.
Είναι τα δάχτυλα του χεριού
Που φέρνουν την δάδα
Και τη δύναμή τους από την εργασία
Αυτό είναι η διάρκεια της εμβέλειας.
Μόνο ποιος το ξέρει
Εκτός από την ανθρωπιά του δράκου;
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Ποιος μπορεί να φανταστεί το βάρος του πέπλου
Που καλύπτει την ιστορία της γενοκτονίας;
Ποιος μπορεί να καταλάβει πόσο ζυγίζει το φως
που καλύπτει τα θύματα της βαρβαρότητας;
Οι εργάτες της σκιάς παραμένουν άγνωστοι
Όπως οι στρατιώτες των μεγάλων πολέμων.
Ωστόσο, είναι αυτοί που, κάθε μέρα,
Αγωνίζονται για να σχίσουν το πέπλο
Και να φέρουν το φως.
Είναι τα δάχτυλα του χεριού
Που φέρνουν την δάδα
Και τη δύναμή τους από την εργασία
Αυτό είναι η διάρκεια της εμβέλειας.
Μόνο ποιος το ξέρει
Εκτός από την ανθρωπιά του δράκου;
Ορέστης και Ηλέκτρα
Επίλογος: Η σκιά και το φώς
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά: Σάνη Καπράγκου
Ο χορός βρίσκεται ήδη στη
σκηνή. Ο Κορυφαίος φτάνει με βήμα αργό και μπαίνει μπροστά στον
Χορό. Τα άλλα πρόσωπα μπαίνουν διαδοχικά στον ρυθμό τής αφήγησης, από
τις δύο πλευρές, συμμετρικά και πολύ αργά.
Από πού ν’ αρχίσω; Πως ν’ αφηγηθώ την τρομερή μάχη που έλαβε χώρα μέσα στο παλάτι των Ατρειδών; Και ποιος ανάμεσά σας θα μπορούσε να προβλέψει αυτή την ιστορία; Χρόνος. Ο Αίγισθος, κατά τη συνήθειά του, ήταν καθήμενος πάνω στον θρόνο που είχε σφετερισθεί. Οσάκις είχε την ευκαιρία, καθόταν πάνω στο σύμβολο της εξουσίας. Ως εάν το σύμβολο τούτο επαρκούσε για να δώσει αξία στο στυγερό του έγκλημα. Μα η έλλειψη σθένους δεν ελέγχεται, βιώνεται. Καθησυχάζει την ηλιθιότητα και επιβεβαιώνει τη δυσπιστία. Έτσι ώστε δεν εξεπλάγη όταν είδε τους ξένους με τη συνοδεία της Ηλέκτρας.
Ήχος και κίνηση του Χορού.
Η καρδιά του διέβλεψε πιο γρήγορα από το πνεύμα του την αδυσώπητη προφητεία. Κι άρχισε να φωνάζει, δείχνοντας τον Ορέστη: «Μα εσύ είσαι νεκρός! Μα εσύ είσαι νεκρός!». Μόνον που εκείνος ήταν αυτός που ο Άδης απαιτούσε! Χρόνος. Ενώ άκουγε τον Ορέστη να του λέει: « Φονιά, ετοιμάσου να υποστείς την ύστατη δικαιοσύνη!», κράδαινε το ξίφος του και εφόρμησε πάνω του μ’ έναν άγριο μορφασμό. Η μονομαχία που ακολούθησε ήταν άγρια, δίχως έλεος και αβέβαιη. Διότι η δικαιοσύνη που δεν γνώριζε τη μυρωδιά του θανάτου, πολεμούσε την εμπειρία της ζωντανής δολιότητας του πτώματος.
Ο Πυλάδης παρέμενε σε απόσταση, όπως του είχε υποδείξει ο φίλος του και η Ηλέκτρα πονούσε σε κάθε χτύπημα. Οι μαχητές λαβώθηκαν σε διάφορες πλευρές, το αίμα κυλούσε στα κορμιά τους και πορφύρισε τις φορεσιές τους. Χρόνος. Η δικαιοσύνη, όμως, και παραπαίουσα ακόμη, έβαλε τέλος νικώντας το έγκλημα. Κι ο τύραννος των Μυκηνών κατέρρευσε πάνω στον σφετερισμένο θρόνο. Ως εάν η ψυχή του ήθελε ν’ αγγίξει μια τελευταία φορά την εξουσία, δίχως να συναισθάνεται ότι ήταν το ίδιο του το αίμα που είχε αντικαταστήσει την πορφύρα του βασιλιά. Χρόνος. Και ξαφνικά, μια τρομερή κραυγή!
Ήχος και κίνηση του Χορού.
Η Κλυταιμνήστρα εμφανίστηκε με τέτοια μανία, κρατώντας στ’ ανυψωμένα χέρια της έναν διπλό πέλεκυ. Η γριά φόνισσα, ανικανοποίητη που είχε ακρωτηριάσει τον άντρα της, όρμησε τώρα στα σπλάχνα της, στον ίδιο της τον γιο. Ο διπλός πέλεκυς έπεφτε ήδη για να σχίσει στα δύο το κρανίο του Ορέστη, όταν η Ηλέκτρα έβγαλε μια κραυγή της για να προειδοποιήσει τον αδερφό της τον καταδικασμένο σε βέβαιο θάνατο. Με την κραυγή της, ο Ορέστης γύρισε, μα έμεινε αποσβολωμένος από τη θέα, εκείνης της μέδουσας που απαντούσε στο όνομα Κλυταιμνήστρα. Και χωρίς τα ισχυρά χέρια του φίλου του τού Πυλάδη, που σταμάτησε με την ορμή του εκείνη της φόνισσας, ο Ορέστης δεν θα υπήρχε πια. Ανακτώντας τις αισθήσεις του, το ξίφος του, ίδιος αετός, εφόρμησε πάνω της και έθεσε τέλος σε τούτο τον ζωντανό εφιάλτη. Η φρικτή βασίλισσα έπεσε άψυχη στα πόδια τού εραστή της, χωρίς ν’ αφήσει από τα χέρια της τον διπλό της πέλεκυ, λες κι η ψυχή της ήθελε να τον πάρει για να εκδικηθεί. Την ίδια στιγμή, ανάβλυσαν από το άθλιο κορμί της, οι πιο σκοτεινές Ερυνίες, πιο μισητές από ποτέ. Είχαν γρήγορα κυκλώσει με την εξουσία τους τον φτωχό τον Ορέστη. Διότι τα μαύρα λαγωνικά δεν καταλαβαίνουν τίποτε από δικαιοσύνη και δεν βλέπουν παρά μόνον ένα έγκλημα από εκδίκηση. Και μόνο χάρη στα τρομερά βέλη που του δάνεισε ο Απόλλων ο Ορέστης μπόρεσε να τις κρατήσει υπό έλεγχο.
Ήχος και κίνηση του Χορού.
Μπαίνουν στη σκηνή, από αριστερά, η Ηλέκτρα, ακολουθούμενη από τη Χρυσοθέμιδα και από τα δεξιά ο Ορέστης, ακολουθούμενος από τον Πυλάδη. Προχωρούν αργά και καταλήγουν στο κέντρο. Ο Ορέστης κοσμεί την Ηλέκτρα με ένα περιλαίμιο. Έπειτα στέκονται πλάτη με πλάτη.
Από πού ν’ αρχίσω; Πως ν’ αφηγηθώ την τρομερή μάχη που έλαβε χώρα μέσα στο παλάτι των Ατρειδών; Και ποιος ανάμεσά σας θα μπορούσε να προβλέψει αυτή την ιστορία; Χρόνος. Ο Αίγισθος, κατά τη συνήθειά του, ήταν καθήμενος πάνω στον θρόνο που είχε σφετερισθεί. Οσάκις είχε την ευκαιρία, καθόταν πάνω στο σύμβολο της εξουσίας. Ως εάν το σύμβολο τούτο επαρκούσε για να δώσει αξία στο στυγερό του έγκλημα. Μα η έλλειψη σθένους δεν ελέγχεται, βιώνεται. Καθησυχάζει την ηλιθιότητα και επιβεβαιώνει τη δυσπιστία. Έτσι ώστε δεν εξεπλάγη όταν είδε τους ξένους με τη συνοδεία της Ηλέκτρας.
Ήχος και κίνηση του Χορού.
Η καρδιά του διέβλεψε πιο γρήγορα από το πνεύμα του την αδυσώπητη προφητεία. Κι άρχισε να φωνάζει, δείχνοντας τον Ορέστη: «Μα εσύ είσαι νεκρός! Μα εσύ είσαι νεκρός!». Μόνον που εκείνος ήταν αυτός που ο Άδης απαιτούσε! Χρόνος. Ενώ άκουγε τον Ορέστη να του λέει: « Φονιά, ετοιμάσου να υποστείς την ύστατη δικαιοσύνη!», κράδαινε το ξίφος του και εφόρμησε πάνω του μ’ έναν άγριο μορφασμό. Η μονομαχία που ακολούθησε ήταν άγρια, δίχως έλεος και αβέβαιη. Διότι η δικαιοσύνη που δεν γνώριζε τη μυρωδιά του θανάτου, πολεμούσε την εμπειρία της ζωντανής δολιότητας του πτώματος.
Ο Πυλάδης παρέμενε σε απόσταση, όπως του είχε υποδείξει ο φίλος του και η Ηλέκτρα πονούσε σε κάθε χτύπημα. Οι μαχητές λαβώθηκαν σε διάφορες πλευρές, το αίμα κυλούσε στα κορμιά τους και πορφύρισε τις φορεσιές τους. Χρόνος. Η δικαιοσύνη, όμως, και παραπαίουσα ακόμη, έβαλε τέλος νικώντας το έγκλημα. Κι ο τύραννος των Μυκηνών κατέρρευσε πάνω στον σφετερισμένο θρόνο. Ως εάν η ψυχή του ήθελε ν’ αγγίξει μια τελευταία φορά την εξουσία, δίχως να συναισθάνεται ότι ήταν το ίδιο του το αίμα που είχε αντικαταστήσει την πορφύρα του βασιλιά. Χρόνος. Και ξαφνικά, μια τρομερή κραυγή!
Ήχος και κίνηση του Χορού.
Η Κλυταιμνήστρα εμφανίστηκε με τέτοια μανία, κρατώντας στ’ ανυψωμένα χέρια της έναν διπλό πέλεκυ. Η γριά φόνισσα, ανικανοποίητη που είχε ακρωτηριάσει τον άντρα της, όρμησε τώρα στα σπλάχνα της, στον ίδιο της τον γιο. Ο διπλός πέλεκυς έπεφτε ήδη για να σχίσει στα δύο το κρανίο του Ορέστη, όταν η Ηλέκτρα έβγαλε μια κραυγή της για να προειδοποιήσει τον αδερφό της τον καταδικασμένο σε βέβαιο θάνατο. Με την κραυγή της, ο Ορέστης γύρισε, μα έμεινε αποσβολωμένος από τη θέα, εκείνης της μέδουσας που απαντούσε στο όνομα Κλυταιμνήστρα. Και χωρίς τα ισχυρά χέρια του φίλου του τού Πυλάδη, που σταμάτησε με την ορμή του εκείνη της φόνισσας, ο Ορέστης δεν θα υπήρχε πια. Ανακτώντας τις αισθήσεις του, το ξίφος του, ίδιος αετός, εφόρμησε πάνω της και έθεσε τέλος σε τούτο τον ζωντανό εφιάλτη. Η φρικτή βασίλισσα έπεσε άψυχη στα πόδια τού εραστή της, χωρίς ν’ αφήσει από τα χέρια της τον διπλό της πέλεκυ, λες κι η ψυχή της ήθελε να τον πάρει για να εκδικηθεί. Την ίδια στιγμή, ανάβλυσαν από το άθλιο κορμί της, οι πιο σκοτεινές Ερυνίες, πιο μισητές από ποτέ. Είχαν γρήγορα κυκλώσει με την εξουσία τους τον φτωχό τον Ορέστη. Διότι τα μαύρα λαγωνικά δεν καταλαβαίνουν τίποτε από δικαιοσύνη και δεν βλέπουν παρά μόνον ένα έγκλημα από εκδίκηση. Και μόνο χάρη στα τρομερά βέλη που του δάνεισε ο Απόλλων ο Ορέστης μπόρεσε να τις κρατήσει υπό έλεγχο.
Ήχος και κίνηση του Χορού.
Μπαίνουν στη σκηνή, από αριστερά, η Ηλέκτρα, ακολουθούμενη από τη Χρυσοθέμιδα και από τα δεξιά ο Ορέστης, ακολουθούμενος από τον Πυλάδη. Προχωρούν αργά και καταλήγουν στο κέντρο. Ο Ορέστης κοσμεί την Ηλέκτρα με ένα περιλαίμιο. Έπειτα στέκονται πλάτη με πλάτη.
Κι έτσι, τη θυσία την ακολούθησε η
εκδίκηση, την ιεροσυλία η καταδίκη και το έγκλημα η τιμωρία. Κι εδώ
τελειώνει η αφήγησή μου. Δίχως τέχνασμα κανένα, σας αφηγήθηκα την
ιστορία του οίκου των Ατρειδών και των ένδοξων Μυκηνών.
Ο μυκηναϊκός λαός εγχάραξε στη μνήμη των ανθρώπων τους άθλους που έγιναν θρύλοι για τους ήρωες του Τρωικού Πολέμου.
Ο Ορέστης και η Ηλέκτρα εγχάραξαν, με τη σειρά τους, στην σκέψη των ανθρώπων, πώς το σκότος συνετρίβη υπό του βάρους του φωτός!
Ο μυκηναϊκός λαός εγχάραξε στη μνήμη των ανθρώπων τους άθλους που έγιναν θρύλοι για τους ήρωες του Τρωικού Πολέμου.
Ο Ορέστης και η Ηλέκτρα εγχάραξαν, με τη σειρά τους, στην σκέψη των ανθρώπων, πώς το σκότος συνετρίβη υπό του βάρους του φωτός!
2016. február 7., vasárnap
Ετοιμάσου
Ν. Λυγερός
Ετοιμάσου
για την πρόβα
αφού κι αυτή
θέλει προετοιμασία
για ν’ αντέξει
τις κινήσεις
που θα γίνουν
πράξεις
με τη σκηνοθεσία
του στρατηγιστή
που αντιμετωπίζει
τη βαρβαρότητα
για να μην υπάρχουν
γενοκτονίες
και δεν σταματούν
στο θέατρο
αλλά το ζει
για να το περάσει
στην πραγματικότητα
ως αποτέλεσμα
της ανθρώπινης
παράστασης.
για την πρόβα
αφού κι αυτή
θέλει προετοιμασία
για ν’ αντέξει
τις κινήσεις
που θα γίνουν
πράξεις
με τη σκηνοθεσία
του στρατηγιστή
που αντιμετωπίζει
τη βαρβαρότητα
για να μην υπάρχουν
γενοκτονίες
και δεν σταματούν
στο θέατρο
αλλά το ζει
για να το περάσει
στην πραγματικότητα
ως αποτέλεσμα
της ανθρώπινης
παράστασης.
2016. január 27., szerda
Κατεχόμενα ταξίδια
Βάνια: Είδες τον άγιο;
Κάτια: Τον τυφλό; Χρόνος. Ναι, βέβαια. Χρόνος. Εκείνος όμως...
Βάνια: Τον φίλησε ο δάσκαλος.
Κάτια: Πάνω στις πληγές του;
Βάνια: Μόνο εκεί.
Κάτια: Αυτός ήταν ο λόγος;
Βάνια: Ο μοναδικός.
Κάτια: Ξέρεις, πρέπει να σου ομολογήσω ότι έκλαψα.
Βάνια: Κι εγώ.
Κάτια: Συγγνώμη που δεν τόλμησα.
Βάνια: Μα τόλμησες.
Κάτια: Μάθαμε να κλαίμε μαζί.
Βάνια: Ανήκει στα δώρα των ταξιδιών.
Κάτια: Και οι κρήνες έκλαιγαν μαζί...
Βάνια: Για να ξεδιψάσουν οι άνθρωποι.
Κάτια: Θα πρέπει να περιμένουμε τους ανθρώπους;
Βάνια: Όχι, θα τους βρίσκουμε εμείς.
Κάτια: Μα, πώς;
Βάνια: Με τον δάσκαλο.
Κάτια: Μα οι άλλοι βλέπουν μόνο το τέρας.
Βάνια: Καλύτερα. Χρόνος. Έτσι θα τους βρίσκουμε πιο εύκολα.
Κάτια: Ο δείκτης...
Βάνια: και το χάδι.
Κάτια: Ο δρόμος...
Βάνια: και το δένδρο.
Κάτια: Τα κατεχόμενα ταξίδια.
Βάνια: Και τα κλειστά βιβλία.
Κάτια: Είδες πώς κοιτούσε τα δένδρα;
Βάνια: Σαν να έβλεπε βιβλία...
Κάτια: Διάβαζε τα λόγια του χρόνου.
Βάνια: Άκουγε τα πάθη του φόνου.
Κάτια: Εννοείς στο μοναστήρι;
Βάνια: Έκλεψε τις εικόνες του πόνου.
Κάτια: Έπρεπε να τις φέρει στο φως.
Βάνια: Και τώρα;
Κάτια: Με το φως στο μέτωπο, βαδίζει ανάμεσα στις σκιές.
Βάνια: Τις είδες;
Κάτια: Μας περίμεναν.
Βάνια: Μα γιατί;
Κάτια: Ήξεραν για τον ερχομό του αγνώστου.
N. Lygeros
Βάνια: Είδες τον άγιο;
Κάτια: Τον τυφλό; Χρόνος. Ναι, βέβαια. Χρόνος. Εκείνος όμως...
Βάνια: Τον φίλησε ο δάσκαλος.
Κάτια: Πάνω στις πληγές του;
Βάνια: Μόνο εκεί.
Κάτια: Αυτός ήταν ο λόγος;
Βάνια: Ο μοναδικός.
Κάτια: Ξέρεις, πρέπει να σου ομολογήσω ότι έκλαψα.
Βάνια: Κι εγώ.
Κάτια: Συγγνώμη που δεν τόλμησα.
Βάνια: Μα τόλμησες.
Κάτια: Μάθαμε να κλαίμε μαζί.
Βάνια: Ανήκει στα δώρα των ταξιδιών.
Κάτια: Και οι κρήνες έκλαιγαν μαζί...
Βάνια: Για να ξεδιψάσουν οι άνθρωποι.
Κάτια: Θα πρέπει να περιμένουμε τους ανθρώπους;
Βάνια: Όχι, θα τους βρίσκουμε εμείς.
Κάτια: Μα, πώς;
Βάνια: Με τον δάσκαλο.
Κάτια: Μα οι άλλοι βλέπουν μόνο το τέρας.
Βάνια: Καλύτερα. Χρόνος. Έτσι θα τους βρίσκουμε πιο εύκολα.
Κάτια: Ο δείκτης...
Βάνια: και το χάδι.
Κάτια: Ο δρόμος...
Βάνια: και το δένδρο.
Κάτια: Τα κατεχόμενα ταξίδια.
Βάνια: Και τα κλειστά βιβλία.
Κάτια: Είδες πώς κοιτούσε τα δένδρα;
Βάνια: Σαν να έβλεπε βιβλία...
Κάτια: Διάβαζε τα λόγια του χρόνου.
Βάνια: Άκουγε τα πάθη του φόνου.
Κάτια: Εννοείς στο μοναστήρι;
Βάνια: Έκλεψε τις εικόνες του πόνου.
Κάτια: Έπρεπε να τις φέρει στο φως.
Βάνια: Και τώρα;
Κάτια: Με το φως στο μέτωπο, βαδίζει ανάμεσα στις σκιές.
Βάνια: Τις είδες;
Κάτια: Μας περίμεναν.
Βάνια: Μα γιατί;
Κάτια: Ήξεραν για τον ερχομό του αγνώστου.
Κατεχόμενα
Ν. Λυγερός
Κατεχόμενα
υπάρχουν και στο μυαλό των θυμάτων της γενοκτονίας όταν πιστεύουν ότι δε μπορούν ν’ αλλάξουν τα δεδομένα του μέλλοντος γιατί δεν αλλάζουν τα δεδομένα του παρελθόντος ενώ με την επιστροφή κι όχι μόνο τη διόρθωση μπορούν να νικήσουν τον θύτη που νόμιζε ότι είχε αλλάξει τα πάντα. |
Τα Μεγάλα Κατεχόμενα
Ν. Λυγερός
Τα Μεγάλα Κατεχόμενα
είναι τα τελευταία
όπου πληγώνεται
η ιστορική Ευρώπη
από τη βαρβαρότητα
της παλιάς εισβολής
και της κατοχής
γι' αυτό άλλαξε κι εσύ
για να είσαι έτοιμος
για την απελευθέρωση
και να μη νομίζεις
ότι τίποτα δεν αλλάζει
με την πάροδο
των αιώνων
που δεν ξέχασαν
κανένα έγκλημα
κατά της Ανθρωπότητας
γιατί η ταινία
του Χρόνου
δεν σταμάτησε.
είναι τα τελευταία
όπου πληγώνεται
η ιστορική Ευρώπη
από τη βαρβαρότητα
της παλιάς εισβολής
και της κατοχής
γι' αυτό άλλαξε κι εσύ
για να είσαι έτοιμος
για την απελευθέρωση
και να μη νομίζεις
ότι τίποτα δεν αλλάζει
με την πάροδο
των αιώνων
που δεν ξέχασαν
κανένα έγκλημα
κατά της Ανθρωπότητας
γιατί η ταινία
του Χρόνου
δεν σταμάτησε.
Μικρά και Μεγάλα Κατεχόμενα
Ν. Λυγερός
Αν
μερικοί από εσάς θεωρούν ότι υπάρχουν κατεχόμενα να ξέρουν ότι είναι
μικρά κατεχόμενα, υπάρχουν και μεγάλα. Η Κωνσταντινούπολη είναι η μόνη
πόλη στην Ελληνισμό που λέγεται Πόλη, έχει μεγάλη σημασία γιατί είναι
μία μορφή ανωνυμίας. Είναι ανωνυμία, αλλά επειδή είναι μοναδική, ξέρουμε
ακριβώς ότι είναι ονομασία. Αυτή η Πόλη κατάφερε σε διάρκεια να
αποτελέσει το κέντρο μιας Αυτοκρατορίας που είναι η πιο μακρόχρονη του
κόσμου. Η Κωνσταντινούπολη είναι σημείο αναφοράς διαχρονικό. Ξέρετε
κάτι; Αν θέλετε να δώσετε ραντεβού σε κάποιον σε εκατό χρόνια, μπορεί
μερικοί από εσάς να πουν στο σπίτι μου, στη γειτονιά μου. Θα δείτε ότι
το πιο εύκολο και το πιο αποτελεσματικό είναι οι εκκλησίες για καλό
ραντεβού. Από όλες αυτές τις εκκλησίες υπάρχει μία που είναι πιο ιδανική
για τέτοια ραντεβού. Στην Κωνσταντινούπολη έχετε όλοι ένα ραντεβού με
το μέλλον και το παρελθόν είναι η Αγία Σοφία. Η Αγία Σοφία δεν είναι η
Αγία Σοφία, είναι η σοφία του Χριστού. Το εντυπωσιακό για μας είναι ότι
σας λέει ο Ναός ότι δεν έχει ξεχάσει τίποτα. Η δομή του Ναού, η θέση του
Ναού, η θέση της Κωνσταντινούπολης μέσα στον Ελληνισμό και στον
Χριστιανισμό δεν είναι μία λεπτομέρεια. Και αν το σκεφτείτε, το
Οικουμενικό Πατριαρχείο παραμένει εκεί, ενώ θα μπορούσε πολύ εύκολα να
μετακινηθεί. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι παραμένει. Υπάρχει άλωση
της Κωνσταντινούπολης από το 1453, 29 Μαΐου την Τρίτη το πρωί. Κι εμείς
οι Έλληνες μιλάμε ακόμα για αυτήν το 2014, αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα.
Αυτό σημαίνει ότι είμαστε ικανοί να μην ξεχνάμε. Υπάρχουν άνθρωποι που
δεν γεννήθηκαν Έλληνες, δεν έζησαν Έλληνες, δεν πέθαναν Έλληνες κι όμως
παρέμειναν Έλληνες. Είναι μερικοί που άντεξαν όλα αυτά και παρ' όλα αυτά
έχουν μείνει εκεί συνεχίζουν την παράδοση, συνεχίζουν την
Χριστιανοσύνη, συνεχίζουν τον Ελληνισμό και δεν έχουν ξεχάσει τίποτα. Το
θέμα είναι αν το ξεχνάμε εμείς. Όσο πιο πολλοί θα πηγαίνουν στην
Κωνσταντινούπολη, τόσο πιο ζωντανή θα είναι. Γιατί υπάρχουν δικοί μας
άνθρωποι εκεί πέρα. Μπορεί να τους ονομάζετε μόνο Κωνσταντινοπολίτες,
ενώ στην πραγματικότητα είναι εγκλωβισμένοι. Θα ήθελα να σκεφτείτε ότι
ένας τρόπος να τροφοδοτήσουμε αυτήν την συνέχεια του Χρόνου, αυτήν την
υπερχορδή στην Κωνσταντινούπολη είναι να πηγαίνουμε εκεί πέρα αλλά ως
Αποστολή. Αυτή η αποστολή είναι αυτό που εμπνέει τους άλλους. Μερικές
φορές κάνουμε πράγματα χωρίς να ξέρουμε τον λόγο, άλλοι κάνουν λιγότερα
επειδή ξέρουν τους λόγους, άλλοι κάνουν πράγματα επειδή είναι σπάνιος ο
λόγος. Στην Κωνσταντινούπολη η Χριστιανοσύνη είναι το σημείο αναφοράς. Η
Κωνσταντινούπολη είναι ένα γνήσιο μάθημα για τον Ελληνισμό και την
Χριστιανοσύνη γιατί στην πραγματικότητα είναι ένας τόπος ιερός όπως
είναι οι Άγιοι Τόποι, είναι μία καλή προετοιμασία για τους επόμενους. Ο
συνδυασμός του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού βρίσκεται στην Πόλη.
Είναι πολύ καλό να πηγαίνουμε εκκλησία την Κυριακή, είναι εύκολο όμως.
Είναι ακόμα καλύτερο αν βοηθάμε εκκλησίες να λειτουργούν. Κατά συνέπεια
το φαινόμενο της Κωνσταντινούπολης είναι το πιο μακρόχρονο που έχει ο
Χριστιανισμός, ο Ελληνισμός σε συνδυασμό και παρ' όλα τα προβλήματα
είναι εδώ.
Χωρίς την Πόλη
Ν. Λυγερός
Χωρίς την Πόλη
δεν μπορεί
να υπάρχει
οριοθέτηση
της Θράκης
κι αν δεν είσαι
ικανός να το δεις
θα το καταλάβεις
όταν μετακινηθεί
προς την Καβάλα
διότι πριν
θα θεωρείς
ότι ποτέ
δεν θα αλλάξει
ακόμα κι αν
τα σημάδια
υπάρχουν
για σένα
αν θέλεις
ν’ αντιληφθείς
την προετοιμασία
του μέλλοντος
όταν είναι
εγκλωβισμένο
στο παρελθόν.
δεν μπορεί
να υπάρχει
οριοθέτηση
της Θράκης
κι αν δεν είσαι
ικανός να το δεις
θα το καταλάβεις
όταν μετακινηθεί
προς την Καβάλα
διότι πριν
θα θεωρείς
ότι ποτέ
δεν θα αλλάξει
ακόμα κι αν
τα σημάδια
υπάρχουν
για σένα
αν θέλεις
ν’ αντιληφθείς
την προετοιμασία
του μέλλοντος
όταν είναι
εγκλωβισμένο
στο παρελθόν.
Τα κάστρα της Πόλης
Ν. Λυγερός
Τα κάστρα της Πόλης
δεν είναι μόνο
μέσα της
αλλά κι έξω
στη Θράκη
για να την προστατεύουν
από τις ύπουλες
επιθέσεις
που δεν τολμούν
να τα βάλουν
με τη θάλασσα
αφού ξέρουν
ότι δεν θα νικήσουν
τη δύναμή της
γι’ αυτό πρόσεχε
τα κάστρα της
ως κόρη οφθαλμού
αφού ήξερε
ότι ο Χρόνος
ήταν το πεδίο
της αντίστασης
ενάντια στις πιέσεις
της βαρβαρότητας.
δεν είναι μόνο
μέσα της
αλλά κι έξω
στη Θράκη
για να την προστατεύουν
από τις ύπουλες
επιθέσεις
που δεν τολμούν
να τα βάλουν
με τη θάλασσα
αφού ξέρουν
ότι δεν θα νικήσουν
τη δύναμή της
γι’ αυτό πρόσεχε
τα κάστρα της
ως κόρη οφθαλμού
αφού ήξερε
ότι ο Χρόνος
ήταν το πεδίο
της αντίστασης
ενάντια στις πιέσεις
της βαρβαρότητας.
Στην Πόλη
Ν. Λυγερός
Με το χαμόγελο στα χείλη,
πάν’ οι φαντάροι μας μπροστά και γίνε η Ανατολή ρεζίλι, γιατ’ η καρδιά της δεν βαστά. Κορόιδο Κεμαλίνι, κανείς σας δε θα μείνει, εσύ και η Τουρκία, η πατρίδα σου, η κακία, τρέμετε όλοι το χακί. Δεν έχει διόλου μπέσα κι όταν θα μπούμε μέσα, ακόμη και στην Πόλη γαλανόλευκη θα υψώσουμε σημαία ελληνική. Βρέχει και κάτω από την τέντα, δεν κάνεις βήμα Μπαρμπαρός και γράφουν τ’ ανακοινωθέντα, φταίει ο κακός μας ο καιρός. Κορόιδο Κεμαλίνι, κανείς σας δε θα μείνει, εσύ και η Τουρκία, η πατρίδα σου, η κακία, τρέμετε όλοι το χακί. Δεν έχει διόλου μπέσα κι όταν θα μπούμε μέσα, ακόμη και στη Πόλη γαλανόλευκη θα υψώσουμε σημαία ελληνική. |
Τα Μεγάλα Κατεχόμενα
Ν. Λυγερός
Τα Μεγάλα Κατεχόμενα
δεν είναι απλώς ένα κομμάτι της Υψηλής Πύλης στην Ευρώπη αλλά μια πληγή που δεν ξεχάσαμε και καθορίζει τις κινήσεις μας πάνω στη σκακιέρα αφού ο στόχος μας από τότε που ζει η Φιλική Εταιρεία δεν έχει αλλάξει και συνεχίζουμε να παράγουμε το έργο μας για την ίδια ελευθερία του Ελληνισμού μέσω της αντίστασης και της θυσίας. |
Η Πόλη μας
Ν. Λυγερός
Η Πόλη μας
είναι εδώ και αιώνες
μια γωνία ισχυρή
που έχει νόημα
ως αιχμή του δόρατος
λόγω της Θράκης
γι’ αυτόν τον λόγο
μην σ’ απασχολεί
τι κάνει η πύλη
διότι φοβάται
από την αρχή
αυτήν τη γωνία
που αγγίζει
δύο τετράγωνα
τη λευκή
και τη μαύρη θάλασσα
αφού ήταν
και είναι
η βυζαντινή πληγή
και παραμένει
το όραμα
της Φιλικής Εταιρείας
έως την απελευθέρωσή της.
είναι εδώ και αιώνες
μια γωνία ισχυρή
που έχει νόημα
ως αιχμή του δόρατος
λόγω της Θράκης
γι’ αυτόν τον λόγο
μην σ’ απασχολεί
τι κάνει η πύλη
διότι φοβάται
από την αρχή
αυτήν τη γωνία
που αγγίζει
δύο τετράγωνα
τη λευκή
και τη μαύρη θάλασσα
αφού ήταν
και είναι
η βυζαντινή πληγή
και παραμένει
το όραμα
της Φιλικής Εταιρείας
έως την απελευθέρωσή της.
Την ημέρα της Πόλης
Ν. Λυγερός
Την ημέρα της Πόλης
μην κοιτάς μόνο
και μόνο την ήττα
προσπάθησε κι εσύ
ν' αναλύσεις τα γεγονότα
αλλά μελετώντας
όλα τα δεδομένα
των τελευταίων αιώνων
για να καταλάβεις
πώς έγινε ο άθλος
πώς προδόθηκε
όλη η ιστορία
της Χριστιανοσύνης
με λανθασμένες κινήσεις
για να κατανοήσεις
την επινόηση
της αντεπίθεσης
έτσι ώστε κι εσύ
να είσαι έτοιμος
για τον αγώνα μας.
μην κοιτάς μόνο
και μόνο την ήττα
προσπάθησε κι εσύ
ν' αναλύσεις τα γεγονότα
αλλά μελετώντας
όλα τα δεδομένα
των τελευταίων αιώνων
για να καταλάβεις
πώς έγινε ο άθλος
πώς προδόθηκε
όλη η ιστορία
της Χριστιανοσύνης
με λανθασμένες κινήσεις
για να κατανοήσεις
την επινόηση
της αντεπίθεσης
έτσι ώστε κι εσύ
να είσαι έτοιμος
για τον αγώνα μας.
Το φως της Πόλης
Ν. Λυγερός
Το φως της Πόλης
εκπέμπει εδώ και αιώνες
γιατί η Αγία Σοφιά
παραμένει ακίνητη
και ταξιδεύει στο χρόνο
για να περάσει
το μήνυμα της αντίστασης
έτσι ώστε κάθε αγωνιστής
να ξέρει ότι μόνος
δεν είναι ποτέ
όταν αγωνίζεται
και παλεύει
ενάντια στην βαρβαρότητα
αφού το μονοπάτι
παραμένει φωτεινό
ακόμα και στο σκοτάδι
γιατί ο Ελληνισμός
συνεχίζει το έργο του.
εκπέμπει εδώ και αιώνες
γιατί η Αγία Σοφιά
παραμένει ακίνητη
και ταξιδεύει στο χρόνο
για να περάσει
το μήνυμα της αντίστασης
έτσι ώστε κάθε αγωνιστής
να ξέρει ότι μόνος
δεν είναι ποτέ
όταν αγωνίζεται
και παλεύει
ενάντια στην βαρβαρότητα
αφού το μονοπάτι
παραμένει φωτεινό
ακόμα και στο σκοτάδι
γιατί ο Ελληνισμός
συνεχίζει το έργο του.
Στα αρχεία της Πόλης
Ν. Λυγερός
Στα αρχεία της Πόλης
διαβάσαμε χειρόγραφα του 1559
για την ιστορική γέφυρα
που έπεσε το 1190
όταν πέρασαν οι ιππότες
της τρίτης σταυροφορίας
κι έτσι ανακαλύψαμε
τους αδελφούς υπεύθυνους
για την προστασία της
εκείνη την εποχή
που έχτιζαν τα περάσματα
ανάμεσα στο παρελθόν
και στο μέλλον που γνώριζαν.
διαβάσαμε χειρόγραφα του 1559
για την ιστορική γέφυρα
που έπεσε το 1190
όταν πέρασαν οι ιππότες
της τρίτης σταυροφορίας
κι έτσι ανακαλύψαμε
τους αδελφούς υπεύθυνους
για την προστασία της
εκείνη την εποχή
που έχτιζαν τα περάσματα
ανάμεσα στο παρελθόν
και στο μέλλον που γνώριζαν.
Τα φώτα της πόλης
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά: Σάνη Καπράγκου
Τα φώτα της πόλης
έμοιαζαν μάταια μέσα στη νύχτα
κι εν τούτοις συνέχιζαν
να εκπέμπουν το σινιάλο της ύπαρξης
σαν για ν’ αποδείξουν πως η κατοχή,
όπου η κατοχή των σκέψεων,
δεν είχε συντρίψει τον κόσμο
και πως αυτός ο τελευταίος αντιστεκόταν
εις πείσμα της προπαγάνδας της κοινωνίας.
έμοιαζαν μάταια μέσα στη νύχτα
κι εν τούτοις συνέχιζαν
να εκπέμπουν το σινιάλο της ύπαρξης
σαν για ν’ αποδείξουν πως η κατοχή,
όπου η κατοχή των σκέψεων,
δεν είχε συντρίψει τον κόσμο
και πως αυτός ο τελευταίος αντιστεκόταν
εις πείσμα της προπαγάνδας της κοινωνίας.
Η πληγή της Πόλης
Τρεις μέρες κάψαν τον ντουνιά
φράγκοι και σταυροφόροι,
τρεις μέρες κλέψαν τη Ρωμιά
βάρβαροι μισθοφόροι.
Τ’ αγάλματα τα έλιωσαν
για να φτιάξουν τορνέσια,
τα μάρμαρα τα έσπασαν
και μας έβαλαν φέσια.
Πάτησαν την Αγια-Σοφιά
ύπουλοι κατελάνοι
κι ατίμασαν την ομορφιά
άγριοι βενετσιάνοι.
Τραυμάτισαν τη λευτεριά
βασάνισαν το κάστρο,
άρπαξαν όλα τα φλουριά
κι αφάνισαν το άστρο.
Ν. Λυγερός
Τρεις μέρες κάψαν τον ντουνιά
φράγκοι και σταυροφόροι,
τρεις μέρες κλέψαν τη Ρωμιά
βάρβαροι μισθοφόροι.
Τ’ αγάλματα τα έλιωσαν
για να φτιάξουν τορνέσια,
τα μάρμαρα τα έσπασαν
και μας έβαλαν φέσια.
Πάτησαν την Αγια-Σοφιά
ύπουλοι κατελάνοι
κι ατίμασαν την ομορφιά
άγριοι βενετσιάνοι.
Τραυμάτισαν τη λευτεριά
βασάνισαν το κάστρο,
άρπαξαν όλα τα φλουριά
κι αφάνισαν το άστρο.
2016. január 17., vasárnap
Feliratkozás:
Bejegyzések (Atom)